Niet 1, 2 maar 3 maagverkleiningen – met Annette Born

Begon jouw reis al in je kindertijd?

“Nee, al was ik wel wat voller dan mijn vriendinnetjes. Ik was me daar bewust van maar het belemmerde me niet. Ik ben ook nooit gepest en lag goed in de groep. Mijn reis begon na de geboorte van mijn dochter. Ik woog 68 kilo toen ik zwanger werd en eindigde dik over de 100 kilo.”

Waarom kwam je zoveel aan denk je?

“Daar heb ik het met diverse artsen over gehad. Mogelijk speelde anorexia een rol. Dat kreeg ik rond mijn 16e. Ik viel toen van 70 kilo af naar 43 kilo. Het kostte me jaren om anorexia te overwinnen. Wonderbaarlijk genoeg werd ik vrij snel daarna zwanger. Artsen denken dat ik mijn lichaam zo had uitgehongerd dat ik alles vasthield toen ik een baby in mijn buik had. Dat vind ik wel plausibel en ook mooi van de natuur als het zo is. Of ik te veel at tijdens de zwangerschap? Ik at vooral mandarijntjes, maar of je daar nu zwaar van wordt? Ik ben me niet te buiten gegaan met andere gekke dingen.”

Wil je iets vertellen over je anorexiaperiode?

“Van m’n 15e tot mijn 16e was ik verliefd. Dat was wederzijds. Alleen vergeet ik nooit meer dat hij tegen me zei: “Alleen je benen zijn nog een beetje dik.” Vanaf dat moment besloot ik te stoppen met eten. Alle aandacht ging thuis naar mijn 2 jongere broertjes. Daardoor kon ik de boel flink manipuleren. Ik at zogenaamd bij een vriendinnetje. Tijdens de schoolpauzes haalde ik bij de bakker een halfje van het meest donkerbruine brood. Dat holde ik aan de binnenkant uit en ik maakte er deegballetjes van. Dat was mijn eten voor de hele dag.”

Wanneer kregen je ouders door dat er iets aan de hand was?

“Ik liep in Amsterdam en werd van straat geplukt door een scout voor modeshows en modellenwerk. Dat bevestigde mij dat dun succesvol was. Ik vond het fantastisch. Maar tijdens een van de modeshows ben ik flauwgevallen en afgevoerd naar het ziekenhuis. Een arts zei toen tegen me: “Annette, als jij zo doorgaat, ga je dood.” Daar schrok ik enorm van, want ik wilde helemaal niet dood. Daarna ben ik in therapie gegaan om opnieuw te leren eten. Je kunt niks meer verdragen en bent bang om aan te komen. Je wéét dat je kledingmaten klein zijn en wat de weegschaal aangeeft, maar je ziet de werkelijkheid niet. Dat is het funeste van die ziekte. Iedereen kan het tegen je zeggen, maar je gelooft het niet. Het heeft ongeveer 3 jaar gekost voordat ik een heel klein hapje van een bonbon durfde te nemen.”

Je bent gelukkig opgekrabbeld en zelfs zwanger geworden, dat best een wonder is. Maar dan kom je zoveel aan. Wat deed dat met je?

“Ik begreep er helemaal niks van. Mijn lichaam veranderde enorm. Tot 27 weken had ik geen buik en zag je niet eens dat ik zwanger was. Bij mij zat het overgewicht overal. Ik had dikke benen, dikke armen, een dik hoofd. Je kon me van een berg afrollen, zo voelde ik me. Elke keer als ik werd gewogen bij de verloskundige zaten er weer kilo’s aan. Daar schrok ik natuurlijk van.”

Toen begon een nieuwe strijd, maar nu om af te vallen.

“Ja, want ik eindigde rond de 105 kilo. Je verwacht dat de zwangerschapskilo’s er wel afgaan, maar ik bleef gewoon boven de 100 kilo wegen. Daar werd ik niet gelukkig van. Ik ben eerst gaan herstellen van een keizersnede. Daarna begon ik iedere dag te sporten. Ik deed een circuit, afgestemd op mijn lichaamsbouw en calorieën verbranden. Soms deed ik het circuit 2 keer achter elkaar. Daarnaast lette ik extreem op mijn voeding. Een paar eetmomenten per dag, alleen maar gezonde producten. Het werkte en binnen no time was ik 25 kilo kwijt. Maar 6 dagen per week naar de sportschool en een streng eetpatroon houd je niet vol. En zo bleef ik aankomen, afvallen, aankomen en afvallen. Met rente. In mijn kledingkast hingen ook altijd meerdere maten. Het begon bij maat 40/42 en liep op tot 50/52. Ik wist precies waar ik moest zijn aan de hand van hoe zwaar ik was.”

Geloofde je bij elke dieetpoging dat het je dit keer zou lukken?

“Ja, misschien was het wishful thinking, maar ik geloofde het bij elke poging. Waar ik me dus elke keer in vergiste omdat het niet is vol te houden. De manier waarop ik het deed was zo overdreven. 2 keer in de week sporten is ook goed, maar dat zag ik niet. Mijn dag was pas goed als ik fanatiek had gesport.”

Probeerde je ook therapie of medicijnen?

“Nee, ik heb geen medicijnen of therapie gehad. Een vriendin van me is diëtiste bij een obesitaskliniek en gaf me veel advies. Zo at ik veel kipfilet, avocado’s en dat soort zaken.

Dus je deed het vooral op eigen kracht. Hoe voelde het als je weer een terugval had?

“Ik denk dat mijn partner er naast mijzelf het meest last van had. Hij ontmoette me tijdens de anorexiaperiode, toen was ik superslank. Nadat we Fleur kregen, had hij een vrouw van ruim 100 kilo. Daar heeft hij nooit een punt van gemaakt. Hij vond het alleen vervelend dat ik zeurde over mijn lijf. Hij werd laaiend als ik mezelf een aangespoelde walrus noemde. “Moet je niet doen. Je moet jezelf niet naar beneden halen,” zei hij dan. Dat vond ik mooi en dat raakte me ook wel.”

Toch kon je het niet loslaten. Wat ging je doen en had je nog andere klachten door je overgewicht?

“Nee, mijn lichaam protesteerde nog niet. Ik had vooral last van een negatief zelfbeeld. Niks leek me lekkerder dan naar het zwembad gaan en me vrij voelen in een badpak. Dat hoefde niet met maatje 36, maar iets minder dan dat ik was, leek me al fantastisch. Nadat ik alles geprobeerd had, verdiepte ik me in de maagband operatie. Die was jaren geleden populair. Ik las alles, zocht mensen met een maagband op en vroeg ze het hemd van het lijf. Uiteindelijk heb ik me aangemeld voor de operatie, nu 15 of 16 jaar geleden.”

Je hebt meerdere operaties gehad. De maagband was dus geen succes?

“Nee, een maagband deelt de maag in tweeën waardoor het eten druppelsgewijs naar het tweede deel van de maag gaat. Maar vaak gaat de maagmond op slot omdat er eten vastzit tussen de passage. Dan word je doodziek, want je kunt niets meer doorslikken. Zelfs je eigen speeksel niet. Dat was vreselijk. Ik heb 2,5 jaar een maagband gehad en iedere dag de longen uit mijn lijf gespuugd. Uiteindelijk besloot ik de maagband op non-actief te zetten.”

Inmiddels wordt de operatie niet vaak meer uitgevoerd omdat de resultaten niet succesvol zijn. Je koos voor een andere operatie. Hoe is dat gegaan?

“Puur toevallig begon ik als zorgcoördinator voor mensen met een Gastric Bypass bij een obesitaskliniek. Ik zag de resultaten maar ook de nadelen. Deze operatie is veilig, maar je zou maar net diegene zijn waarbij het fout gaat. Ik twijfelde, maar werd ook dikker en dikker. Ik woog op een gegeven moment 116 kilo. Toen besloot ik dat het moest stoppen. Ik wilde voor een Gastric Bypass operatie gaan.”

Wat wilde je dat de operatie zou veranderen?

“Ik miste de vrijheid. Weet je, wat voor mensen met een normaal postuur vanzelfsprekend is, geldt niet voor mensen die te zwaar zijn. Pas ik wel in die terrasstoel? Zak ik er niet doorheen? Kijkt iedereen naar me als ik zo meteen uit het zwembad kom? In het vliegtuig krijg je een verlengsnoer omdat je je riem niet dicht krijgt. Een ijsje eten op straat? Gedoe. Want wat zal iedereen wel niet denken? Je ziet mensen kijken en dat is best heftig. Ik voelde me gevangen. Dus voor mij had het te maken met vrijheid. Met actiever worden, ook in het moederschap. Ik mankeerde nog niks, maar als ik zo door zou gaan, ging dat wel gebeuren.”

Stopte je ook iets weg? Verdoofde je emoties met eten?

“Ik had geen last van eetbuien en was geen emotionele eter. Ik haalde ongezond eten gewoon niet in huis omdat ik wist dat het anders fout ging. Maar natuurlijk heb ik mezelf wel afgevraagd wat er onder die laag zat. Ik had het een en ander op te lossen, zoals de moeizame relatie met mijn ouders. Daar ben ik voor de operatie mee aan de slag gegaan. En dat is ook mijn advies. Los op wat je kunt oplossen. Dat scheelt zoveel in je traject en maakt moeilijke momenten makkelijker.”