De weg naar een maagverkleining – met Floor van der Steen

Waar begint jouw reis naar een maagverkleining?

“Als kind was ik niet te dik, maar wel altijd bezig met eten. ’s Ochtends wilde ik al weten wat we ’s avonds gingen eten. Ook vroeg ik me al op jonge leeftijd af of ik niet te zwaar was en vergeleek ik mezelf met andere meisjes. Mijn moeder was ook altijd aan het diëten. Ik denk dat dat veel invloed heeft gehad en ik uiteindelijk zwaarder werd. Dat gebeurde rond mijn 16e. Toen kwam ik 1 jaar zo’n 20 kilo aan.”

Hoe komt het dat je op jonge leeftijd al zo met eten en je uiterlijk bezig was?

“Mijn jeugd was niet zo prettig en veilig. Op mijn 3^e gingen mijn ouders uit elkaar en op mijn 6^e overleed een vriend van mijn vader aan kanker. Vooral bij mijn moeder zag ik wel verdriet en emotie, maar we spraken er niet over. Al kun je het niet helemaal plaatsen op die leeftijd, je krijgt het wel mee. Eten werd een troost. Het gaf me rust, plezier en voldoening. En zo begon ik te veel te eten. Pas op latere leeftijd leerde ik om te gaan met emoties en te praten over verdriet en stress.”

Je moeder was altijd bezig met diëten. Ben je dat zelf ook gaan doen op jonge leeftijd?

 “Op mijn 11^e wist ik precies hoeveel calorieën er in een koekje zaten. Hoeveel calorieën ik verbrandde na een halfuur wandelen of sporten. Ik had een laag zelfbeeld door een onveilige hechting. Mijn moeder is een schat van een mens, maar kreeg na de dood van haar vriend en de scheiding diverse relaties. Op mijn 10^e hertrouwde ze en samen met mijn zusje verhuisden we naar Duitsland. Met haar nieuwe partner kreeg ze ook 2 kinderen. Ik voelde me heel verantwoordelijk voor ons gezin. Daardoor kon ik niet echt kind zijn. Door die grote verantwoordelijkheid had ik ook een escape nodig om mijn emoties onder controle te houden. Dat kennen we allemaal wel. De een gaat roken, de ander drinken of feesten. Ik begon te eten.”

Je kwam rond je 16^e jaar in rap tempo aan. Hoe was die periode voor jou?

“Lastig en pittig. Ik ontwikkelde boulimia waar ik gelukkig wel snel van afkwam door hulp te vragen. Maar na die eetstoornis viel ik niet veel af. Ik probeerde toen van alles om gewicht te verliezen. Van pillen en poeders tot extreem sporten. Bij mij is het zwart of wit. Soms was ik enorm gemotiveerd en trouw aan sporten en diëten. Maar uiteindelijk hield ik dat niet vol. Want je moet echt je leefstijl en gedrag veranderen. Naar jezelf durven kijken. Door SPW (sociaal pedagogisch werk) kon ik dat enigszins, maar ik vond het lastig om er écht iets mee te doen. Ik was nog te jong.”

Hoelang duurde die periode van afvallen en aankomen?

“6,5 jaar geleden begon de reis van mijn maagverkleining. Tot die tijd ging het op en af. Als ik afviel, voelde ik me goed. Kwam ik weer aan, dan ging het minder. Er waren ook tijden dat ik gelukkig was, ongeacht mijn gewicht. Want veel had ik wél voor elkaar. Een fijn gezin, een mooie relatie, werk en een sociaal leven. Alleen had ik één ding niet onder controle: mijn eetgedrag. Er waren periodes dat ik niet geconfronteerd wilde worden met mijn gewicht. Ik raakte snel geïrriteerd als iemand erover begon. Was ik dan niet goed genoeg? Natuurlijk was dit zelfbescherming omdat ík het lastig vond om ermee aan de slag te gaan.”

Ging je dingen uit de weg omdat je te zwaar was?

“In huis hingen alleen kleine spiegels. Dat was bewust omdat ik mijn lijf niet wilde zien. Ik legde altijd de focus op mijn gezicht. Met mij kon je lachen, goed praten en was het gezellig. Maar ik was heel onzeker en schaamde me. Op mijn 26^e werd ik voor het eerst moeder. Hoe leuk is het om met je kind naar de speeltuin te gaan of te zwemmen? Ik deed het allemaal, maar vraag me niet hoe. Altijd was er dat stemmetje in mijn hoofd dat zei: “Wat zullen ze wel niet vinden?”. Ik had het gevoel dat mensen naar me keken. Dat ik werd aangestaard en ze achter mijn rug om praatten. Ik voelde me vaak onveilig. Als ik nu mensen zie die zo zwaar zijn als ik toen was, leef ik met ze mee. Niet omdat ik vind dat iemand moet afvallen. Maar ik voel de schaamte, het verdriet en de eenzaamheid.”

Hoe keek jouw omgeving naar jou en heb je ze dat wel eens gevraagd?

“Zeker. Soms kon ik me kwetsbaar opstellen en delen dat ik last had van mijn overgewicht. Het andere moment vond ik het al heftig als iemand opmerkte dat ik alweer zat te eten. Dan kon ik heel boos worden en voelde ik me nog kwetsbaarder. Ik at ook stiekem. Ik deed mijn best als anderen erbij waren. Maar zodra ik van mijn werk in de auto stapte, reed ik langs het tankstation om chocolade in te laden en los te gaan. Ik had geen rem. Dat neem ik mezelf niet kwalijk, maar ik vind het jammer dat het zo lang heeft geduurd.”

Wat versterkte eten in jou?

“Allereerst is het natuurlijk verdoven. Van gevoel, verdriet en kwetsbaarheid. Pas later ontdekte ik dat elk mens zijn of haar problemen heeft. Ik ben geen uitzondering, maar ik voelde me wel vaak de enige. De enige die stopt bij een tankstation om chocolade in te slaan. De enige die zich rot voelt over haar lijf. Ik had best veel voor elkaar, maar dat eenzame gevoel bleef knagen.”

Eten is overal en we gebruiken het vaak als troost of om iets te vieren. Was eten voor jou ook positief?

“Ik vind eten nog steeds fantastisch. Ik houd van koken, het opeten, samen tafelen. Alleen ging ik hartstikke over mijn grenzen heen. Het was plezier maar ook schaamteloos alles naar binnen schrokken. Ik maakte geen tijd om rustig te zitten. Dat is ook het probleem van nu. De snelheid waarin we leven. De drukte van een gezin, werk en het huishouden. Eten doen we even snel tussendoor. Daardoor zijn we niet bewust van wat we eten en luisteren we niet goed naar ons lijf.”

Hoe voelde jij je als je weer eens (onbewust) te veel gegeten had?

“Meestal vreselijk en belabberd. Suiker is enorm verslavend. Het doet echt iets met je energie. Je wordt moe en het werkt op je gemoedstoestand. Hoe meer suikers je eet, hoe somberder of zelfs depressiever je kunt worden. Ik merkte wel dat ik depressiever werd van het overmatig eten van suikers. Maar omdat het zo verslavend is, kon ik niet stoppen. Elke maandagochtend nam ik me voor om het anders te gaan doen. Soms lukte dat, maar 9 van de 10 keer had ik het maandagavond alweer laten varen. Daardoor raakte ik steeds meer teleurgesteld in mezelf.”

Wanneer was je op je zwaarst?

“Na de bevalling van mijn 2^e kind woog ik 115 kilo. Ik wist dat ik iets moest doen, maar een opmerking van mijn partner was de echte trigger. Hij zei: “Ik vind je prachtig zoals je bent, maar ik ben bang dat ik je op een dag dood in bed vind.” Daar ben ik enorm van geschrokken. Ik had ook veel last van mijn overgewicht, niet alleen mentaal. Ik slikte 2 soorten medicatie voor een hoge bloeddruk, had slaapapneu en altijd pijn. Op mijn 36^e was ik er lichamelijk slecht aan toe. Ik denk dat veel mensen met overgewicht die klachten accepteren. Ik nam de medicatie die ik slikte en de pijn in mijn gewrichten ook voor lief. Maar daar mag je geen genoegen mee nemen. Je bent het waard om gezond en gelukkig te zijn.”

Uiteindelijk koos je voor een operatie. Hoe kwam je tot dit besluit?

“Allereerst de reactie van mijn partner, maar ook sprak ik een collega die een maagverkleining had ondergaan. Daar vond ik wat van, ik had veel oordelen. Het heeft nog wel een paar jaar geduurd voordat ik wist dat ik niets anders meer kon doen. Toen is het balletje gaan rollen. Ik ben naar de huisarts gegaan en kreeg een verwijzing.”

Was er ook iets wat je tegenhield om voor een operatie te gaan?

“Er zijn bijwerkingen en je kunt klachten krijgen. Maar ik had vooral vertrouwen in een goede afloop. Voor het eerst in mijn leven voelde ik dat dit ging lukken. Daar was ik van overtuigd, ik stond er helemaal achter. Ik ben altijd bezig geweest met visualiseren. Ik visualiseerde mezelf gezond en met een normaal gewicht. Dat schreef ik elke dag op en dat heeft enorm geholpen.”

Wat wilde je met de operatie bereiken?

“Ik wilde in de spiegel durven kijken en blij zijn met mezelf. En natuurlijk ook gezond worden. Gewoon kunnen lopen zonder pijn, slapen zonder ademstops. Stoppen met medicatie.”

Heeft je partner je ook gestimuleerd in deze keuze?

“Mijn partner was juist tegen. Hij vond het zo spannend en was bang dat ik complicaties zou krijgen. Hij vond mij zo bourgondisch en dacht dat we nooit meer uiteten zouden kunnen. Overigens is hij lang en slank en het had niks te maken met zijn eetgedrag. Uiteindelijk is hij overstag gegaan en heeft hij er een nieuwe vrouw voor teruggekregen waar hij heel blij mee is.”

Heb je nog een tip voor mensen die een maagverkleining overwegen?

“Laat je goed informeren over wat de operatie inhoudt. En weet dat een maagverkleining niet de oplossing is. Het gaat om je leefstijl aanpassen. Kijk vooral ook naar waar je staat, wie je bent en waar je naartoe wilt.”